Ik ben een vent van 35, getrouwd, 1 zoon van 11 en heb een schat van een vrouw. Ik ben enorm trots op haar want ze heeft een eigen blijf van mijn lijf huis in haar eentje opgezet. Ik vind dat zo knap van haar, ze steekt er ook echt haar hart en ziel in. Wat jullie niet weten is dat een een schoft ben die zijn eigen vrouw slaat en af en toe mijn kind op sluit als hij dan weer een onvoldoende heeft gehaald op school. Mijn vrouw vergeeft me alles en praat nooit ergens over, terwijl het steeds meer aan me begint te vreten wat ik allemaal doe met mijn gezin? Ik weet heel diep in mijn hart de oorzaak wel, mijn vader heeft vroeger namelijk mijn zusje en mij mishandeld. Mijn zus is weggelopen toen ze 18 werd en eindelijk verlost was van al die pijn die ze jaren had moeten ondergaan. Ik ben daardoor beschadigd geraakt en doe nu hetzelfde met mijn eigen vrouw en kind. Vandaag ga ik naar mijn ouders toe om mijn vader te confronteren met zijn zinloze geweld vroeger, maar weet niet of ik wel de moed heb. Aangekomen is hij met zijn bootje bezig en groet me hartelijk. Tja, nu is hij wel aardig en praat nooit over het verleden. Zijn frustraties op ons afreageren was wel heel laf. Mijn vader is een koppige man en heeft altijd zijn mening klaar. Zijn wil is wet en heeft iedereen maar naar hem te luisteren. Mijn zoontje is gek op zijn opa en is regelmatig met hem aan het vissen. Mijn moeder groet me hartelijk als ik kom en loop naar m’n vader. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen hem aan te spreken op zijn gedrag van vroeger. Het is net of hij het merkt en spreekt me streng toe dat ik geen oude koeien uit de sloot moet halen en dat dat geen moer op schiet.
Teleurgesteld in mezelf rij ik weer naar mijn vrouw en kind en ligt er een brief op mij te wachten van mijn zus! Ik open de brief en er staat in dat ze graag met mij wil praten over papa. Ik spreek mijn vrouw aan en stel voor dat mijn zus bij ons mag komen logeren? Dat vind ze een prima idee en een paar dagen later haal ik mijn zus van de trein. Ik groet haar hartelijk en is ze vrolijk en zo blij mij eindelijk weer eens te zien. Onderweg stoppen we even voor een koffie en spreekt ze me aan. Lieve broer, wat hebben wij vroeger geleden en mama deed er niks aan. Ook niet nadat ik was weggelopen, ze heeft nooit willen weten waar ik zat? Klopt mama is bang voor papa en durft ze niks te zeggen of te doen. Ik kan zo niet verder leven, ben erg overstuur, nachtmerries en kan zo gewoon niet verder. Ik vind dat onze vader zijn excuses moet aanbieden of wat dan ook? Ik antwoord in eerste instantie niet zoveel en beloof haar verder niks. Mijn vrouw ontmoet voor het eerst mijn zusje en praten ze de hele avond over van alles en nog wat, maar niet over onze vader. Mijn vrouw weet natuurlijk heel goed hoe vrouwen zich voelen die in het blijf van mijn lijf huis vertoeven. We hebben het gezellig met elkaar en zijn we een week verder. Ik heb een gesprek met mijn zus, dat ik het niet aan durf om onze vader te confronteren met zijn gedrag en teleurgesteld gaat mijn zus weer naar huis. Het is beter zo en heb mijn vrouw uiteindelijk alles verteld. Mijn vrouw mag mijn vader al helemaal niet, maar omdat ons zoontje zo gek op zijn opa is komen we er regelmatig
Dan krijg ik plotseling een telefoontje uit het ziekenhuis. Mijn zus heeft een zelfmoordpoging gedaan en hebben z nog net op tijd haar maag weten leeg te pompen. Snel haast ik me naar het ziekenhuis en zie mijn zus verdrietig en heel depressief op bed liggen. Ze kan alleen maar huilen en smeekt me om onze vader aan te klagen bij de politie. Maar na al die jaren, hoe dan? Ik moet erover nadenken lieve zus. Een paar dagen later haal ik haar op uit het ziekenhuis en neem haar weer mee naar ons huis. Ze moet echt bijkomen en verzorgd worden, want ze is echt een hoopje ellende. Ze is weer wat aangesterkt inmiddels door de goede verzorging door mijn vrouw en hebben we besloten toch onze pa aan te spreken over vroeger. Ik kan jullie vertellen dit is compleet uit de hand gelopen, hij ontkende alles, schold ons uit voor verrotte ondankbare kinderen en mijn moeder zei helemaal niks, stond erbij en keek ernaar. Ongelooflijk, mijn eigen moeder die ons ook niet meer wilde zien en we met een schop onder onze kont van mijn vader weggetrapt zijn van hun erf. Mijn zusje is weer naar haar eigen huis gegaan en moest echt haar leven verder oppakken en haar nare tijd verwerken en is ze met een psycholoog gaan praten.
Mijn vrouw was het inmiddels ook helemaal zat en sprak mij aan op mijn gedrag. Ik pik het ook niet meer van je riep ze me toe en is met ons zoontje een tijdje vertrokken naar ons vakantiehuisje. Ik ben een tijdje in de ziektewet gegaan, het was me allemaal teveel.
We zijn een paar maanden verder, mijn vrouw heeft mijn zusje in dienst genomen in haar eigen blijf van mijn lijf huis en is heel blij met haar. Zij weet als geen ander hoe het is om mishandeld te worden en kan ze de vrouwen goed begeleiden in de verdere procedure. Heel langzaam bouwen ik en mijn vrouw het contact weer een beetje op en zijn we samen in therapie gegaan. Liefde overwint alles en dat is echt waar, alles gaat nu zo goed! Ik heb mijn beide ouders nooit weer gezien en dat is maar beter ook.